Ο αυτισμός στην πρώτη του «ανάγνωση» και προσέγγιση από τους ανθρώπους που το βιώνουν ως συγγενικά και οικεία πρόσωπα του ατόμου που έχει διαγνωστεί, βιώνεται ως το απόμακρο και χωρίς γέφυρα συναίσθημα. Όμως αυτό που χαρακτηρίζεται ως ψυχοπαθολογία αυτισμού υποκειμενοποιείται μέσα από την αλληλεπίδραση του με το περιβάλλον, οικογενειακό, σχολικό, φιλικό, επαγγελματικό κ.τ.λ. Η επίδραση του περιβάλλοντος γίνεται καθοριστικός παράγοντας για την εξέλιξη του αυτιστικού ατόμου και τη διαμόρφωση συμπεριφορών θετικών ή αρνητικών.
[img src=”https://ekpaidiou.gr/wp-content/uploads/2015/03/offering.jpg” alt=” ” align=”left” width=”50″ height=”50″ animation=”slideInLeft”]Στην Ελλάδα, η δομή της οικογένειας συνεχίζει να έχει συνοχή και δύναμη ώστε τα μέλη της να έχουν μια βαθιά αλληλεπίδραση καθ’ όλη την διάρκεια ζωής τους. Ιδιαίτερα αυτό παρατηρείται στα μη αστικά περιβάλλοντα, όπου οι συνθήκες ζωής ευνοούν την συνεκτική δομή. Όμως σε ένα άτομο με αυτισμό, που ένα κομβικό σημείο της ψυχοπαθολογίας του είναι η αδυναμία συναισθηματικής επαφής ποια θα ήταν η θέση του σε ένα μη αστικό περιβάλλον; Η θέση που θα παρουσιάσουμε έρχεται να υπερασπιστεί τα προτερήματα στην ζωή του αυτιστικού ατόμου που ζει στην επαρχία. Και επαγγελματικά, το ελεγχόμενο περιβάλλον, λόγω περιορισμένου αριθμού ανθρώπων δίνει τη δυνατότητα το άτομο να απορροφηθεί σε ασχολίες με πολύ συγκεκριμένα επαναλαμβανόμενα καθήκοντα, όπως ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του αυτιστικού ατόμου.
Τέλος, σε ένα μη αστικό περιβάλλον τα οικονομικά δεδομένα διαμορφώνουν με λιγότερο αυστηρούς όρους τις ανθρώπινες σχέσεις και στο επαγγελματικό και κοινωνικό περιβάλλον, έτσι ώστε αυτό να είναι περισσότερο ευέλικτο να προσαρμοστεί στις ανάγκες του ατόμου και όχι το αντίστροφο.
Το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και οι συνθήκες της ζωής μας καθορίζουν καταλυτικά την ποιότητα αυτής, όπως και των παιδιών μας. Πόσο μάλλον όταν αντιμετωπίζουν Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή ή σύνδρομο Asperger. Αυτά τα παιδιά, ακολουθώντας θεραπείες, σε ειδικούς χώρους – κέντρα – σχολεία που αυτήν τη στιγμή δραστηριοποιούνται και σε όλα τα μεγάλα μη αστικά κέντρα, από την παιδική τους ηλικία και εφηβική, μπορούν να φτάσουν σε ένα επίπεδο ως ενήλικες, στο οποίο να μπορούν να εξελιχθούν σε ένα εργασιακό δυναμικό ικανοποιητικής προσφοράς.
Κοινωνική ένταξη και επαγγελματική απορρόφηση
Οι συνθήκες εξέλιξης στην επαρχία, σε πολλές περιπτώσεις μπορούν να είναι περισσότερο ικανοποιητικές από το ανοιχτό πλαίσιο διαβίωσης των μεγάλων αστικών κέντρων.
Στην επαρχία οι άνθρωποι που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού βιώνουν καλύτερες σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους, οι οποίοι συνηθίζουν τη διαφορετικότητα τους από την πρώτη τους παιδική ηλικία, και η ένταξή τους σε εργασιακά πλαίσια είναι ευκολότερη. Τα παιδιά αυτά συχνά αναπτύσσουν επιδεξιότητα στα χέρια, στα μαθηματικά, στους υπολογιστές, σε μηχανήματα απλής λειτουργίας. Άρα κάλλιστα μπορούν να διδαχτούν ζωγραφική, κομμωτική, μουσική, αγγειοπλαστική από ανθρώπους που θα δείξουν την ανάλογη υπομονή και καθοδήγηση, χωρίς να τους αγχώσουν και καταπιέσουν.
[img src=”https://ekpaidiou.gr/wp-content/uploads/2015/03/autism-hug.jpg” alt=” ” align=”right” width=”50″ height=”50″ animation=”slideInRight”]Στην επαρχία ακόμα υπάρχουν οι γειτονιές όπου τα παιδιά παίζουν όλα μαζί, καφενεία, όπου συνευρίσκονται όλων των…ιδιαιτεροτήτων οι άνθρωποι, οι σχέσεις μεταξύ των οικογενειών είναι ακόμη πιο δεμένες, υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον να βοηθήσουν αυτά τα παιδιά επαγγελματικά.Πάντα κάποιος γνωρίζει κάποιον που ξέρει αυτόν… που έχει ένα συσκευαστήριο φρούτων ή άλλους που χρειάζονται βοήθεια σε αγροτικές εργασίες, σε χωράφια, σε κήπους, σε δασικές περιοχές. Πάντα θα υπάρχει μια κομμώτρια που να θέλει βοήθεια για το λούσιμο ή το χτένισμα και θα νιώσει ότι επιτελεί κάποιο κοινωνικό έργο, προσλαμβάνοντας μια κοπέλα με σύνδρομο Asperger. Υπάρχουν σχολές ζωγραφικής, όπου με πρωτοβουλίες του Δήμου ή της Νομαρχίας, διοργανώνουν εκθέσεις ή εργαστήρια αγγειοπλαστικής, όπου και εκεί εκθέτουν τα δημιουργήματά τους.
Ως αποτέλεσμα λοιπόν, μπορούμε να σκεφτούμε ότι όσο και να είναι «φοβιστικό» να ζει και να μεγαλώσει ένα παιδί στην επαρχία, διακυβεύοντας τη σωστή του θεραπεία, από μη πραγματικά εξειδικευμένους ανθρώπους άλλο τόσο είναι ανακουφιστικό στην περαιτέρω κοινωνική τους ένταξη, στην επαγγελματική τους εξέλιξη και στην απορρόφηση τους από το κοινωνικό σύνολο.
Οι αυτιστικοί ενήλικες είναι τέλειοι για δουλειές με επαναλαμβανόμενες στερεοτυπικές τυποποιημένες διαδικασίες, σε καλλιτεχνικές δραστηριότητες, σε γραμμή παραγωγής σε εργοστάσια. Πολλές εργασίες που οι υπόλοιποι θεωρούν βαρετές και μονότονες για τα αυτιστικά άτομα είναι ιδανικές εάν βέβαια κοινωνικο-συναισθηματικά είναι κατάλληλοι να εναρμονιστούν στο περιβάλλον.
Μπορούν λοιπόν εάν ξεπεράσουν τους ανασταλτικούς παράγοντες, όπως τον γονεϊκό φόβο για τις «ικανότητες» τους, ή τους δύσπιστους εργοδότες, να κρατούν πιστά το ωράριο τους, να μη διαμαρτύρονται χωρίς λόγο, να εκτελούν πιστά τις οδηγίες, να έχουν ήρεμες και τυπικές σχέσεις με συναδέλφους.
Κι αυτό μπορεί ευκολότερα να επιτευχθεί στο γνώριμο/ οικείο περιβάλλον μιας μικρής επαρχιακής πόλης ή χωριού, όπου ο πιθανός εργοδότης του αυριανού αυτιστικού ενήλικα ίσως να είναι ο σημερινός γείτονας, μακρινός ή κοντινός συγγενής ή φίλος.
